İç Döküş

Buraya yazdığım günler aslında ne kadar da mutlu oluyorum. Ama fırsat bulamamak diye bir şey var. İş herkes için yoğundur evet ama bir de üzerine dersler de eklenince herhangi bir şeye fırsat bulamaz oluyor insan. Günlük egzersizlerimi aksatıyorum, üç gün boyunca bilgisayarımı açacak zaman bulamıyorum. Kitap okumak da iş çıkışlarında serviste midem bulanmadığı sürece mümkün. Hafta sonu desen ne ara bitiyor anlayamıyorum.

Yazmak istiyorum. Daha fazla yazmak istiyorum. Kafamı boşaltmak istiyorum.

''Benim çocukluğum Validebağ Korusu'nda geçti. İlk defa orada kayboldum ben çocukken. Aile pikniklerimizi orada yaptık. İlkokulda kamp kurduk. Arkadaşlarımın doğumgününü kutladık İzci Evi'nde. ÖSS’ye girmeden bir gün önce kafamı dağıtmak için yürüyüş yaptım orada. Üniversite yıllarımda haftasonu gittim yürüdüm. Sophie’mle birlikte gittim, oyun oynadık koşturduk. İnşaat zamanları girdi araya, gidemedim.
Şimdi diyorlar ki artık orası olmayacak. Canım sıkıldığında, kafamı dağıtmak, yalnız kalmak istediğim yeri alacaklar elimden. Nefes alabileceğim tek yer yok olacak diyorlar. Kim izin verebilir ki buna?''

Facebookta paylaştığım bu yazıyla bitiyorum bugünlük.

Mutlu günler